Marvin was 24 jaar toen ik hem voor het eerst ontmoette in april 2014. Hij was een lieve, grote jongen met het syndroom van Down. Hij kon met gebaren en korte geluiden communiceren en begroette mij dan ook op die manier. Zijn moeder Lucie had mij, op aanraden van een familielid die mij kende, gebeld met de vraag of ik langs wilde komen om de toekomstige uitvaart van haar zoon te bespreken. Het ging niet goed met Marvin en Lucie wilde goed voorbereid zijn.

Marvin had een mooi schilderij gemaakt en deze wilde ze gebruiken als achtergrond voor zijn rouwkaart. De keuze van een kist viel op een hele lichte, populieren houten kist, zodat iedereen die dat zou willen er iets op zou kunnen tekenen en/of schrijven. Er was ook een filmpje gemaakt van Marvin, terwijl hij Mister Bean nadeed, fantastisch hoe hij opging in zijn rol. Deze zouden we dan ook in de aula laten zien, afgewisseld met een heleboel foto’s van allerlei momenten in zijn leven. Na de plechtigheid zou het mooi zijn om ballonnen, in de favoriete kleur van Marvin namelijk blauw, op te laten met iedereen die daar bij aanwezig zou zijn. Ik had alles op papier gezet, een passende begroting gemaakt en alles netjes in een dossier opgeslagen.

Aangezien ik degene die mij had aanbevolen persoonlijk kende en regelmatig contact met hem had, bleef ik op de hoogte van de situatie van Marvin. Af en toe ging ik ook bij ze langs en dan kreeg ik een vrolijke groet van Marvin. Meestal was hij een spelletje aan het doen met een van zijn verzorgsters (hij kreeg inmiddels 24 uur thuiszorg) of hij keek lekker TV naar Ernst en Bobby of Bassie en Adriaan.

Ik kwam graag bij ze thuis en we spraken dan over de toestand van Marvin en hoe Lucie alles ervaarde. Altijd als ik kwam, leek het heel goed te gaan met hem, maar Lucie vertelde me dat zij wel zag dat hij steeds verder achteruit ging.

Inmiddels was het december 2014 (en hij was nu 25 jaar) toen Marvin ging verhuizen naar “het wachtje”, een soort hospice. Maar na een aantal weken wist men eigenlijk niet meer zeker of hij wel terminaal was…Hij verhuisde weer en nu naar een woongroep. Moeilijk voor Lucie en Marvin, maar ze moesten er nu toch aan en “de navelstreng doorknippen”. Alles leek weer goed te gaan tot 16 januari 2015. Lucie belde me en vertelde me dat Marvin was ingeslapen. Ik wist niet wat ik hoorde, volkomen onverwacht in mijn beleving was ik even uit het veld geslagen. Ik moest het kwartje laten vallen, verwerken wat ik gehoord had en wist opeens niet eens meer wat ik nu moest doen. Ik had alleen maar gezegd dat ik er meteen aan zou komen. Tien minuten later was ik iets helderder in mijn hoofd en kon ik weer nadenken en alles in gang zetten.

‘Marvin’s allerlaatste feestje’ noemden wij de samenkomst in de aula. Helemaal zoals we het in maart 2014 hadden besproken, liefdevol en helemaal in de stijl van Marvin. Hij kreeg zelfs een applaus na afloop van zijn filmpje, wat zou hij dat prachtig gevonden hebben! 

Nadat iedereen de gelegenheid had gehad op de kist te schrijven of te tekenen en we de ballonnen hadden opgelaten liepen we de koffiekamer in met op de achtergrond de muziek van Ernst en Bobby. Zo was het helemaal goed….

Lieve Marvin, ik zal je echt nooit vergeten!

∞

Marvin’s allerlaatste feestje | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Het jaar 2013 is het geboortejaar van Infinity Uitvaartzorg. Tijd om eens terug te blikken op de afgelopen periode. Wat is er veranderd sinds die tijd? Hoe ben ik nu als uitvaartverzorger binnen mijn eigen onderneming ten opzichte van als uitvaartverzorger binnen de grote onderneming? Ik kan nu oprecht zeggen: ‘Héél anders!’.

In het begin moest ik nog een beetje mijn weg zien te vinden, eigen keuzes leren maken. Eenvoudige beslissingen als ‘welke kleding trek ik aan’, ‘wat als er iemand ’s nachts overlijdt, ga ik er dan heen’. Bij de grote onderneming moest ik strak in driedelig pak en ’s nachts hoefde ik er niet uit, want dat werd allemaal door een telefooncentrale geregeld.

Gaandeweg ben ik meer naar mijn eigen gevoel gaan luisteren en deed ik niets meer zoals het ‘hoort’ of volgens protocollen. Ik luister goed naar de nabestaanden, informeer met gepaste nieuwsgierigheid naar hun gevoel, hun beleving en probeer zo te ontdekken wat ze écht nodig hebben. Lees soms ook tussen de regels door en ben vrijwel dagelijks met ze in contact. Ideeën over de invulling van het afscheid komen gaandeweg de week die we samen beleven aan beide kanten. Zodoende wordt het een afscheid waar de nabestaanden en ook ik met een heel goed gevoel naar kunnen terugkijken.

Was dat dan niet zo bij de grote onderneming? Nee, niet zoals ik het nu ervaar. Natuurlijk kon ik destijds alles netjes regelen, maar binnen de onderneming kon ik met de beste wil van de wereld de nabestaanden niet helpen op de manier zoals dat ik dat nu doe, dat lukte gewoon niet. Er was daar niet genoeg tijd en ruimte voor om creatief te zijn en voldoende aandacht te schenken aan de mensen. Alles ging redelijk ‘standaard’, persoonlijke inbreng was lastig. Soms lukte dat wel en daar werd ik dan ook heel blij van. Maar ‘soms’ gaf mij niet genoeg voldoening en daardoor werd ik steeds ongelukkiger. Tijd dus voor Infinity Uitvaartzorg, om het te gaan doen zoals het voor mij écht goed zou voelen en dat doet het nu ook! En ik merk aan alle reacties van de nabestaanden na de uitvaart dat zij dit ook zo ervaren.

Maar hoe kan ik duidelijk maken waarom men dus zou kiezen voor een kleine onderneming zoals Infinity Uitvaartzorg? Even een vergelijking… als je in een restaurant goed hebt gegeten, maar de bediening was traag, gaf te weinig aandacht, was correct maar niet oprecht betrokken en aan het eind van de rit kreeg je ook nog eens een pittige rekening gepresenteerd, dan ga je daar toch niet nog een keertje heen? En als je het van tevoren geweten had, dan was je er toch zéker niet heen gegaan?

Maar goed, wat betreft uitvaartverzorging, weet men veelal niet beter. Het is meestal een eerste keer (gelukkig) dat iemand met het verzorgen van een uitvaart te maken krijgt en dus geen ervaring heeft en ook geen vergelijking kan maken. Dan is het fijn als er iemand in je omgeving is die uit ervaring een goede en warme uitvaartverzorger kan aanbevelen. Er is namelijk wel degelijk een wezenlijk verschil tussen ‘netjes geregeld’ en ‘warm en liefdevol verzorgd’. Dat laatste is wat ik wil en kán zijn en doen.

Kortom, in 2016 terugblikkend naar de afgelopen jaren als uitvaartverzorger van Infinity Uitvaartzorg: Het was warm en liefdevol en heeft me ongelofelijk veel voldoening gegeven!

∞

Ik kan nu oprecht zeggen: Heel anders | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Regelmatig ontmoet ik nabestaanden in een hospice, waar hun dierbare op dat moment is overleden. Een hospice is een bewonderenswaardige instelling waar mensen die de prognose hebben gekregen waarschijnlijk niet langer dan 3 maanden te leven hebben, kunnen verblijven om de familieleden te ontzorgen en om samen met de persoon in kwestie een prettige laatste periode te kunnen ervaren.

Als ik later met hen spreek over deze laatste fase in het hospice, dan krijg ik warme, dankbare verhalen te horen. De vrijwilligers die daar werken zijn allemaal heel liefdevol, behulpzaam en zorgzaam. Niets is hen te veel, de bewoners voelen zich helemaal in de watten gelegd door deze mensen. Ook is er meestal een medisch team en zijn er verpleegkundigen aanwezig om te zorgen voor optimale pijnbestrijding en het zo comfortabel mogelijk hebben, zowel lichamelijk als geestelijk. Families kijken dan ook met veel liefde terug naar deze bijzondere fase.

Helaas zijn er een flink aantal hospices sinds vorig jaar in financiële problemen geraakt, dankzij een onbegrijpelijke aanpassing in de financiering. Zelfstandige hospices vallen nu onder de zorgverzekeringswet en niet meer onder de AWBZ. Het komt er op neer dat vanuit de zorgverzekeraar minder vergoeding komt, omdat de verzekeraar alleen betaalt voor de verpleging en persoonlijke verzorging, maar niet voor de overige kosten zoals bijvoorbeeld huishoudelijke zorg.

In de praktijk betekent dit, dat er niet voor iedereen die het nodig heeft, een plekje gegarandeerd kan worden in een hospice. Het budget wat ze ontvangen is vaak niet meer toereikend en het is vorig jaar al voorgekomen dat het hospice al meerdere keren de kosten op zich hebben moeten nemen om een bewoner op te nemen.

Nu blijkt ook nog dat mensen die uit een verpleeghuis komen of met een andere indicatie binnen de wet langdurige zorg, vaak niet de mogelijkheid hebben om in een hospice of zelfs thuis te sterven als zij dat willen.

Hoe is het toch mogelijk, dat deze mensen niet op een menswaardige en liefdevolle manier kunnen sterven op een fijne plek? Iedereen zou toch recht moeten hebben op dezelfde zorg?

Plaatsvervangende schaamte is wat ik hierdoor voel…

 

∞

Nieuws – Plaatsvervangende schaamte | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Mevrouw Lian (zo noem ik haar even) had over mij gehoord van haar buren, waar zij goed contact mee had. Ze wist dat ze niet lang meer te leven zou hebben, omdat zij ‘uitbehandeld’ was zoals dat heet. Ze had geen kinderen en daarom wilde ze graag haar wensen betreffende haar uitvaart vastgelegd hebben. Ze belde me op en vroeg me langs te komen.

Ik werd hartelijk ontvangen met een kopje thee en wat lekkers en ze sprak honderduit over haar leven samen met haar man. Hij was al tien jaar geleden overleden en ze miste hem nog iedere dag. Zijn urn stond bij haar in de kast, zo voelde ze zich wat minder alleen. Ze had wel hele liefdevolle mensen om zich heen, die aanvoelden als familie en zij zouden het op zich nemen om de dingen voor haar te regelen, voor als ze er niet meer zou zijn.

Al haar wensen heb ik opgeschreven, ook de kist die ze uitgekozen had en dat ze in haar trouwjurk opgebaard wilde worden. Trots vertelde ze dat ze er nog steeds in paste.

Toen ik na zo’n drie uur luisteren naar haar prachtige verhalen opstond om weer te gaan, vroeg ze me nog even te wachten. Ze twijfelde een beetje of ze het wel of niet zou vragen. Toch deed ze het. Ze was vrij klein, keek naar me omhoog, pakte mijn arm beet en vroeg “is het mogelijk dat mijn man er ook bij is in de aula bij mijn afscheid?” Ik was erg geroerd, ze keek me zo hoopvol aan. Ze bedoelde natuurlijk zijn urn. Ik bevestigde dat dit zeker mogelijk zou zijn en dat ik er voor zou zorgdragen. Ze keek me heel opgelucht en blij aan en ik kreeg een stevige knuffel van deze frêle vrouw.

Wat heb ik toch een prachtig beroep…

Enkele maanden later overleed mevrouw Lian en zoals afgesproken was haar man erbij.

 

∞

Verhalen – Altijd samen | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Op 25 maart 2013 overleed mijn vader. Het was voor mij volkomen onverwacht. Hij had COPD en in de loop der jaren zag ik dat hij steeds minder lucht kreeg en steeds minder mobiel werd. Op een keer belde ik bij hem aan en het duurde een hele tijd voordat opeens het raam open ging en hij mij de sleutel van de voordeur gaf.

Toen ik binnen kwam had hij wel tien minuten nodig om op adem te komen en om weer wat te kunnen zeggen. Het raam was maar anderhalve meter van zijn bed vandaan… Het was vreselijk om te zien en daarom vroeg ik; ‘Waarom doe je dan open? Ik was wel naar de buren gelopen om de sleutel op te halen.’ Toen zei hij iets wat ik nooit zal vergeten; ‘Ik laat mijn meisje toch niet voor de deur staan?’.

Nog ruim een jaar heeft hij op bed gelegen, met een knopje om de deur open te doen, de PC aangesloten op een groot TV scherm, toetsenbord op zijn schoot, de Senseo naast hem en steeds meer thuiszorg per dag, ieder dag. Hij gaf aan dat het steeds slechter met hem ging, dat hij het gevoel had dat hij door een rietje moest ademen. Maar dat hij zou komen te overlijden, daar had ik geen rekening mee gehouden. En opeens was het dan zover… Hij was bang om te stikken, maar is gelukkig heel rustig ingeslapen in het bijzijn van mijn twee zussen en mij.

Nu pas begrijp ik, als nabestaanden mij vertellen dat het overlijden onverwacht was, waarom dat zo voelt. Het is altijd onverwacht, al zit je er naast en weet je dat het er aan komt. En ik begrijp nu ook, als je dierbare is overleden, dat de persoon er (meestal) heel anders uit ziet. Mijn vader was heel mooi verzorgd, haartjes gekamd, baardje getrimd, echt heel mooi! Maar dit was in mijn ogen slechts zijn omhulsel, dat was duidelijk te zien.

Ik vroeg me ook af of ik mijn beroep nog wel goed zou kunnen uitoefenen, vlak na zijn overlijden. Toen ik weer begon, gebeurden er weer wonderlijke dingen. Bij de eerste drie uitvaarten die ik mocht verzorgen zat ik aan tafel met drie dochters! Dat gebeurt echt niet vaak, dat er alleen maar drie dochters om de tafel zitten, maar het gebeurde drie keer achter elkaar. Ik vond dat best zwaar, moest me wel een keertje terugtrekken naar het toilet en bij één kon ik mijn tranen even niet bedwingen toen ik met een van de dochters in de lift stond en ze mij met tranen in haar ogen vertelde hoe moeilijk ze het had en ik zei dat ik het begreep.

Zijn overlijden en de gebeurtenissen er omheen hebben me veel geleerd en het heeft er voor gezorgd dat ik nu nóg beter kan begrijpen hoe nabestaanden zich moeten voelen. Ik ben er tenslotte nu ook een.

Maar … ik begon dit verhaal met het woord “LEVEN”. Ik ben door medewerkers van dit mooie magazine dat zo heet geïnterviewd en zij hebben een mooie foto van me gemaakt. Mijn interview met foto wordt in de komende editie geplaatst. Ondanks dat ik veel met de dood te maken heb, weet ik (misschien wel meer dan anderen) het leven ook zeer te waarderen en ik kan er ook heel erg van genieten. Daar gaat dit blad dan ook over, over de fijne en mooie dingen die we kunnen doen, ervaren en beleven. Geniet er van!Het thema van deze editie is “Dorpsstraat Zoetermeer” en ze zullen dus veelvuldig in de Dorpsstraat worden verspreid. Ook liggen ze vanaf komende week op allerlei plekken waar mensen moeten wachten of rustig kunnen zitten, zoals in bibliotheken, wachtkamers, leestafels enz. en ze zijn ook te koop bij enkele boekhandels. Het verspreidingsgebied is Den Haag, Delft, Leidschendam-Voorburg, Midden-Delfland, Pijnacker-Nootdorp, Rijswijk, Wassenaar, Westland en uiteraard Zoetermeer.

∞

Verhalen – Leven | Infinity Uitvaartzorg

Read More