Regelmatig heb ik gesprekken met mensen nog voor dat zij komen te overlijden. Men vindt het vaak geruststellend om hun wensen te hebben uitgesproken en eventueel te hebben vastgelegd.

Zo ook bij deze mevrouw. Het eerste wat ze me vertelde was, dat zij begraven wilde worden en dan wel op de begraafplaats waar haar overleden zoontje ooit begraven was. Haar kindje heeft slechts twee maandjes mogen leven en daar heeft ze ontzettend veel verdriet van gehad. Zo erg zelfs dat zij, ondanks dat het zo’n 50 jaar geleden was, bij haar kindje in de buurt begraven wilde worden. Gek genoeg wist ze niet zeker of het grafje nog wel bestond, maar dat heb ik nog voor haar kunnen uitzoeken. Ondanks dat het een algemeen grafje was, wat normaal gesproken al na 10 jaar ‘geruimd’ mag worden door de gemeente, hebben ze dat niet gedaan en was het plekje nog intact. Het was alleen nog onduidelijk welk plekje het precies was, want het archief was al oud en onduidelijk.

Op een later moment hebben haar kinderen (ze had inmiddels 4 in leven zijnde kinderen) een plek voor hun moeder, zo dicht mogelijk in de buurt van het plekje van haar overleden kindje, uitgezocht, er een foto van gemaakt en nog aan haar kunnen laten zien. Ze was gerustgesteld en niet veel later is ze dan ook rustig ingeslapen.

Toen we uiteindelijk de uitvaart invulling zijn gaan geven hebben we geprobeerd om te achterhalen welk exact plekje van het kindje was en of het misschien mogelijk zou zijn om het kindje op te graven en bij moeder bij te plaatsen. Na veel telefoontjes en onderzoeken werd op de valreep duidelijk welk plekje het was en het bleek ook nog eens een plekje alleen te zijn, zodat er geen probleem zou zijn betreffende het opgraven.

Op de dag van de uitvaart kwamen we aan bij de begraafplaats en heeft een van haar zonen het kleine (wel een nieuw) kistje opgehaald bij het plekje waar hij destijds begraven was en meegedragen voor zijn moeder uit naar hun gezamenlijke nieuwe plek. Het was ontroerend om te zien en mee te maken. Een normale kist met moeder en een heel klein kistje met haar eerstgeborene. Moeder en kind eindelijk weer herenigd…

∞

Moeder en kind herenigd | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Op een avond werd ik gebeld door een dochter met de mededeling dat haar vader was overleden en ze vroeg me of ik zo snel mogelijk kon komen om de uitvaart te bespreken. Nog diezelfde avond belde ik bij ze aan en toen ik binnen kwam werd ik begroet door de echtgenote en een aantal kinderen met hun partners.

De echtgenote nam het woord en vertelde me over het onverwachte overlijden van haar man. Maar daarna vertelde ze me dat zij zelf ernstig ziek was en dat er voor haar euthanasie gepland stond voor de volgende week. Ik was met stomheid geslagen en wist even niet wat ik moest zeggen. Ze sprak verder en vertelde me dat ze haar euthanasie vanwege het plotselinge overlijden van haar man vervroegd had naar de volgende dag. Ze wilde haar uitvaart heel graag tegelijk met die van haar man. Ze keek er heel tevreden bij en ook de kinderen waren het met haar eens, ondanks dat het heel moeilijk voor hen was en zou worden.

Ze wilde nu ook zelf alles regelen. Ze heeft hun kisten uitgezocht, de plek van opbaring, de kleding die ze aan wilde, dat het een crematie zou zijn, zelfs de datum hebben we in haar bijzijn vastgelegd. Wat een dappere vrouw en wat een dappere kinderen! Aan het einde van het gesprek pakte ze mijn handen beet en hield ze nog even vast. Ze keek me aan met een blik van vertrouwen en ik glimlachte naar haar. Meer was niet nodig, we begrepen elkaar.

Het was een vreemde gewaarwording om haar en haar man de volgende dag naast elkaar in hun kisten te zien. Maar ook zo ontzettend mooi dat zij hun hele leven samen zijn geweest tot aan het allerlaatste moment.

Indrukwekkend was het, hun beide namen op één rouwkaart, twee rouwauto’s achter elkaar en twee kisten in de aula van het crematorium. Geruststellend was het, te weten dat het haar wens was en dat de kinderen het er mee eens waren. En ook de dankbare knuffels die ik na de uitvaart van de kinderen mocht ontvangen gaven mij een ontzettend warm gevoel van binnen. We deelden de gedachte met elkaar dat hun ouders voor altijd met elkaar verbonden zullen zijn.

∞

Verbinding | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Marvin was 24 jaar toen ik hem voor het eerst ontmoette in april 2014. Hij was een lieve, grote jongen met het syndroom van Down. Hij kon met gebaren en korte geluiden communiceren en begroette mij dan ook op die manier. Zijn moeder Lucie had mij, op aanraden van een familielid die mij kende, gebeld met de vraag of ik langs wilde komen om de toekomstige uitvaart van haar zoon te bespreken. Het ging niet goed met Marvin en Lucie wilde goed voorbereid zijn.

Marvin had een mooi schilderij gemaakt en deze wilde ze gebruiken als achtergrond voor zijn rouwkaart. De keuze van een kist viel op een hele lichte, populieren houten kist, zodat iedereen die dat zou willen er iets op zou kunnen tekenen en/of schrijven. Er was ook een filmpje gemaakt van Marvin, terwijl hij Mister Bean nadeed, fantastisch hoe hij opging in zijn rol. Deze zouden we dan ook in de aula laten zien, afgewisseld met een heleboel foto’s van allerlei momenten in zijn leven. Na de plechtigheid zou het mooi zijn om ballonnen, in de favoriete kleur van Marvin namelijk blauw, op te laten met iedereen die daar bij aanwezig zou zijn. Ik had alles op papier gezet, een passende begroting gemaakt en alles netjes in een dossier opgeslagen.

Aangezien ik degene die mij had aanbevolen persoonlijk kende en regelmatig contact met hem had, bleef ik op de hoogte van de situatie van Marvin. Af en toe ging ik ook bij ze langs en dan kreeg ik een vrolijke groet van Marvin. Meestal was hij een spelletje aan het doen met een van zijn verzorgsters (hij kreeg inmiddels 24 uur thuiszorg) of hij keek lekker TV naar Ernst en Bobby of Bassie en Adriaan.

Ik kwam graag bij ze thuis en we spraken dan over de toestand van Marvin en hoe Lucie alles ervaarde. Altijd als ik kwam, leek het heel goed te gaan met hem, maar Lucie vertelde me dat zij wel zag dat hij steeds verder achteruit ging.

Inmiddels was het december 2014 (en hij was nu 25 jaar) toen Marvin ging verhuizen naar “het wachtje”, een soort hospice. Maar na een aantal weken wist men eigenlijk niet meer zeker of hij wel terminaal was…Hij verhuisde weer en nu naar een woongroep. Moeilijk voor Lucie en Marvin, maar ze moesten er nu toch aan en “de navelstreng doorknippen”. Alles leek weer goed te gaan tot 16 januari 2015. Lucie belde me en vertelde me dat Marvin was ingeslapen. Ik wist niet wat ik hoorde, volkomen onverwacht in mijn beleving was ik even uit het veld geslagen. Ik moest het kwartje laten vallen, verwerken wat ik gehoord had en wist opeens niet eens meer wat ik nu moest doen. Ik had alleen maar gezegd dat ik er meteen aan zou komen. Tien minuten later was ik iets helderder in mijn hoofd en kon ik weer nadenken en alles in gang zetten.

‘Marvin’s allerlaatste feestje’ noemden wij de samenkomst in de aula. Helemaal zoals we het in maart 2014 hadden besproken, liefdevol en helemaal in de stijl van Marvin. Hij kreeg zelfs een applaus na afloop van zijn filmpje, wat zou hij dat prachtig gevonden hebben! 

Nadat iedereen de gelegenheid had gehad op de kist te schrijven of te tekenen en we de ballonnen hadden opgelaten liepen we de koffiekamer in met op de achtergrond de muziek van Ernst en Bobby. Zo was het helemaal goed….

Lieve Marvin, ik zal je echt nooit vergeten!

∞

Marvin’s allerlaatste feestje | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Mevrouw Lian (zo noem ik haar even) had over mij gehoord van haar buren, waar zij goed contact mee had. Ze wist dat ze niet lang meer te leven zou hebben, omdat zij ‘uitbehandeld’ was zoals dat heet. Ze had geen kinderen en daarom wilde ze graag haar wensen betreffende haar uitvaart vastgelegd hebben. Ze belde me op en vroeg me langs te komen.

Ik werd hartelijk ontvangen met een kopje thee en wat lekkers en ze sprak honderduit over haar leven samen met haar man. Hij was al tien jaar geleden overleden en ze miste hem nog iedere dag. Zijn urn stond bij haar in de kast, zo voelde ze zich wat minder alleen. Ze had wel hele liefdevolle mensen om zich heen, die aanvoelden als familie en zij zouden het op zich nemen om de dingen voor haar te regelen, voor als ze er niet meer zou zijn.

Al haar wensen heb ik opgeschreven, ook de kist die ze uitgekozen had en dat ze in haar trouwjurk opgebaard wilde worden. Trots vertelde ze dat ze er nog steeds in paste.

Toen ik na zo’n drie uur luisteren naar haar prachtige verhalen opstond om weer te gaan, vroeg ze me nog even te wachten. Ze twijfelde een beetje of ze het wel of niet zou vragen. Toch deed ze het. Ze was vrij klein, keek naar me omhoog, pakte mijn arm beet en vroeg “is het mogelijk dat mijn man er ook bij is in de aula bij mijn afscheid?” Ik was erg geroerd, ze keek me zo hoopvol aan. Ze bedoelde natuurlijk zijn urn. Ik bevestigde dat dit zeker mogelijk zou zijn en dat ik er voor zou zorgdragen. Ze keek me heel opgelucht en blij aan en ik kreeg een stevige knuffel van deze frêle vrouw.

Wat heb ik toch een prachtig beroep…

Enkele maanden later overleed mevrouw Lian en zoals afgesproken was haar man erbij.

 

∞

Verhalen – Altijd samen | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Op 25 maart 2013 overleed mijn vader. Het was voor mij volkomen onverwacht. Hij had COPD en in de loop der jaren zag ik dat hij steeds minder lucht kreeg en steeds minder mobiel werd. Op een keer belde ik bij hem aan en het duurde een hele tijd voordat opeens het raam open ging en hij mij de sleutel van de voordeur gaf.

Toen ik binnen kwam had hij wel tien minuten nodig om op adem te komen en om weer wat te kunnen zeggen. Het raam was maar anderhalve meter van zijn bed vandaan… Het was vreselijk om te zien en daarom vroeg ik; ‘Waarom doe je dan open? Ik was wel naar de buren gelopen om de sleutel op te halen.’ Toen zei hij iets wat ik nooit zal vergeten; ‘Ik laat mijn meisje toch niet voor de deur staan?’.

Nog ruim een jaar heeft hij op bed gelegen, met een knopje om de deur open te doen, de PC aangesloten op een groot TV scherm, toetsenbord op zijn schoot, de Senseo naast hem en steeds meer thuiszorg per dag, ieder dag. Hij gaf aan dat het steeds slechter met hem ging, dat hij het gevoel had dat hij door een rietje moest ademen. Maar dat hij zou komen te overlijden, daar had ik geen rekening mee gehouden. En opeens was het dan zover… Hij was bang om te stikken, maar is gelukkig heel rustig ingeslapen in het bijzijn van mijn twee zussen en mij.

Nu pas begrijp ik, als nabestaanden mij vertellen dat het overlijden onverwacht was, waarom dat zo voelt. Het is altijd onverwacht, al zit je er naast en weet je dat het er aan komt. En ik begrijp nu ook, als je dierbare is overleden, dat de persoon er (meestal) heel anders uit ziet. Mijn vader was heel mooi verzorgd, haartjes gekamd, baardje getrimd, echt heel mooi! Maar dit was in mijn ogen slechts zijn omhulsel, dat was duidelijk te zien.

Ik vroeg me ook af of ik mijn beroep nog wel goed zou kunnen uitoefenen, vlak na zijn overlijden. Toen ik weer begon, gebeurden er weer wonderlijke dingen. Bij de eerste drie uitvaarten die ik mocht verzorgen zat ik aan tafel met drie dochters! Dat gebeurt echt niet vaak, dat er alleen maar drie dochters om de tafel zitten, maar het gebeurde drie keer achter elkaar. Ik vond dat best zwaar, moest me wel een keertje terugtrekken naar het toilet en bij één kon ik mijn tranen even niet bedwingen toen ik met een van de dochters in de lift stond en ze mij met tranen in haar ogen vertelde hoe moeilijk ze het had en ik zei dat ik het begreep.

Zijn overlijden en de gebeurtenissen er omheen hebben me veel geleerd en het heeft er voor gezorgd dat ik nu nóg beter kan begrijpen hoe nabestaanden zich moeten voelen. Ik ben er tenslotte nu ook een.

Maar … ik begon dit verhaal met het woord “LEVEN”. Ik ben door medewerkers van dit mooie magazine dat zo heet geïnterviewd en zij hebben een mooie foto van me gemaakt. Mijn interview met foto wordt in de komende editie geplaatst. Ondanks dat ik veel met de dood te maken heb, weet ik (misschien wel meer dan anderen) het leven ook zeer te waarderen en ik kan er ook heel erg van genieten. Daar gaat dit blad dan ook over, over de fijne en mooie dingen die we kunnen doen, ervaren en beleven. Geniet er van!Het thema van deze editie is “Dorpsstraat Zoetermeer” en ze zullen dus veelvuldig in de Dorpsstraat worden verspreid. Ook liggen ze vanaf komende week op allerlei plekken waar mensen moeten wachten of rustig kunnen zitten, zoals in bibliotheken, wachtkamers, leestafels enz. en ze zijn ook te koop bij enkele boekhandels. Het verspreidingsgebied is Den Haag, Delft, Leidschendam-Voorburg, Midden-Delfland, Pijnacker-Nootdorp, Rijswijk, Wassenaar, Westland en uiteraard Zoetermeer.

∞

Verhalen – Leven | Infinity Uitvaartzorg

Read More