Een aantal weken geleden was ik bij twee dochters van een mevrouw, om alvast voor te bereiden hoe invulling te geven aan de toekomstige uitvaart van hun moeder. Het betrof een frêle vrouw, die al maanden op haar zijtje in bed lag, liefdevol verzorgd werd en ook regelmatig door de verzorgers op haar andere zijtje gelegd werd.

Zij lag in de zogeheten “foetushouding”. Haar dochters vonden het maar een vreemd idee dat hun moeder, als zij zou komen te overlijden, opeens languit in een kist zou moeten liggen en gingen op zoek naar een oplossing. Zo kwamen zij op het internet de kist tegen die Suzan heeft ontworpen.

Suzan was een gepassioneerd ontwerpster en toen zij ziek werd en hoorde dat zij niet meer beter kon worden, is zij haar eigen kist gaan ontwerpen. Suzan sliep altijd in de foetushouding en zo wilde zij dan ook in haar kist komen te liggen. Ze heeft haar ontwerpen aan een kistenfabrikant getoond en deze vond het een schitterend concept en is over gegaan tot productie van deze kist. Suzan is dan ook onlangs begraven in haar eigen kist.

De dochters vonden deze kist ook zeer geschikt voor hun moeder en zodoende hebben we de kist alvast over laten brengen naar mijn dependance, zodat we deze meteen konden gebruiken als het eenmaal zover zou zijn. Nog geen week later overleed deze mevrouw en kwamen wij naar haar toe om haar te verzorgen en haar in deze mooie kist neer te leggen. Het matrasje, het dekentje en het kussentje zijn van hele zachte materialen gemaakt en dat voelde ook geruststellend aan. Het sluiten van de kist gaat ook op een hele speciale manier. Door middel van koorden in een crèmekleur sluit je de zijkanten van de kist en de bovenkant rijg je met een rood koord.

Het uitkiezen van geschikte bloemen in samenwerking met de bloemist was ook een mooi proces. Op het moment dat de kist in de aula stond, heeft de bloemist ter plekke de bloemen op de kist gedrapeerd en het zag er prachtig uit. Het was een warm en liefdevol afscheid, mede door de gedachte dat hun moeder in een veilige, natuurlijke houding in haar kist lag en omringd was door mooie bloemen, kaarsen, zand met schelpjes en er warme herinneringen zijn opgehaald met de mensen om haar heen die haar lief waren.

∞

Foetushouding | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Marvin was 24 jaar toen ik hem voor het eerst ontmoette in april 2014. Hij was een lieve, grote jongen met het syndroom van Down. Hij kon met gebaren en korte geluiden communiceren en begroette mij dan ook op die manier. Zijn moeder Lucie had mij, op aanraden van een familielid die mij kende, gebeld met de vraag of ik langs wilde komen om de toekomstige uitvaart van haar zoon te bespreken. Het ging niet goed met Marvin en Lucie wilde goed voorbereid zijn.

Marvin had een mooi schilderij gemaakt en deze wilde ze gebruiken als achtergrond voor zijn rouwkaart. De keuze van een kist viel op een hele lichte, populieren houten kist, zodat iedereen die dat zou willen er iets op zou kunnen tekenen en/of schrijven. Er was ook een filmpje gemaakt van Marvin, terwijl hij Mister Bean nadeed, fantastisch hoe hij opging in zijn rol. Deze zouden we dan ook in de aula laten zien, afgewisseld met een heleboel foto’s van allerlei momenten in zijn leven. Na de plechtigheid zou het mooi zijn om ballonnen, in de favoriete kleur van Marvin namelijk blauw, op te laten met iedereen die daar bij aanwezig zou zijn. Ik had alles op papier gezet, een passende begroting gemaakt en alles netjes in een dossier opgeslagen.

Aangezien ik degene die mij had aanbevolen persoonlijk kende en regelmatig contact met hem had, bleef ik op de hoogte van de situatie van Marvin. Af en toe ging ik ook bij ze langs en dan kreeg ik een vrolijke groet van Marvin. Meestal was hij een spelletje aan het doen met een van zijn verzorgsters (hij kreeg inmiddels 24 uur thuiszorg) of hij keek lekker TV naar Ernst en Bobby of Bassie en Adriaan.

Ik kwam graag bij ze thuis en we spraken dan over de toestand van Marvin en hoe Lucie alles ervaarde. Altijd als ik kwam, leek het heel goed te gaan met hem, maar Lucie vertelde me dat zij wel zag dat hij steeds verder achteruit ging.

Inmiddels was het december 2014 (en hij was nu 25 jaar) toen Marvin ging verhuizen naar “het wachtje”, een soort hospice. Maar na een aantal weken wist men eigenlijk niet meer zeker of hij wel terminaal was…Hij verhuisde weer en nu naar een woongroep. Moeilijk voor Lucie en Marvin, maar ze moesten er nu toch aan en “de navelstreng doorknippen”. Alles leek weer goed te gaan tot 16 januari 2015. Lucie belde me en vertelde me dat Marvin was ingeslapen. Ik wist niet wat ik hoorde, volkomen onverwacht in mijn beleving was ik even uit het veld geslagen. Ik moest het kwartje laten vallen, verwerken wat ik gehoord had en wist opeens niet eens meer wat ik nu moest doen. Ik had alleen maar gezegd dat ik er meteen aan zou komen. Tien minuten later was ik iets helderder in mijn hoofd en kon ik weer nadenken en alles in gang zetten.

‘Marvin’s allerlaatste feestje’ noemden wij de samenkomst in de aula. Helemaal zoals we het in maart 2014 hadden besproken, liefdevol en helemaal in de stijl van Marvin. Hij kreeg zelfs een applaus na afloop van zijn filmpje, wat zou hij dat prachtig gevonden hebben! 

Nadat iedereen de gelegenheid had gehad op de kist te schrijven of te tekenen en we de ballonnen hadden opgelaten liepen we de koffiekamer in met op de achtergrond de muziek van Ernst en Bobby. Zo was het helemaal goed….

Lieve Marvin, ik zal je echt nooit vergeten!

∞

Marvin’s allerlaatste feestje | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Het jaar 2013 is het geboortejaar van Infinity Uitvaartzorg. Tijd om eens terug te blikken op de afgelopen periode. Wat is er veranderd sinds die tijd? Hoe ben ik nu als uitvaartverzorger binnen mijn eigen onderneming ten opzichte van als uitvaartverzorger binnen de grote onderneming? Ik kan nu oprecht zeggen: ‘Héél anders!’.

In het begin moest ik nog een beetje mijn weg zien te vinden, eigen keuzes leren maken. Eenvoudige beslissingen als ‘welke kleding trek ik aan’, ‘wat als er iemand ’s nachts overlijdt, ga ik er dan heen’. Bij de grote onderneming moest ik strak in driedelig pak en ’s nachts hoefde ik er niet uit, want dat werd allemaal door een telefooncentrale geregeld.

Gaandeweg ben ik meer naar mijn eigen gevoel gaan luisteren en deed ik niets meer zoals het ‘hoort’ of volgens protocollen. Ik luister goed naar de nabestaanden, informeer met gepaste nieuwsgierigheid naar hun gevoel, hun beleving en probeer zo te ontdekken wat ze écht nodig hebben. Lees soms ook tussen de regels door en ben vrijwel dagelijks met ze in contact. Ideeën over de invulling van het afscheid komen gaandeweg de week die we samen beleven aan beide kanten. Zodoende wordt het een afscheid waar de nabestaanden en ook ik met een heel goed gevoel naar kunnen terugkijken.

Was dat dan niet zo bij de grote onderneming? Nee, niet zoals ik het nu ervaar. Natuurlijk kon ik destijds alles netjes regelen, maar binnen de onderneming kon ik met de beste wil van de wereld de nabestaanden niet helpen op de manier zoals dat ik dat nu doe, dat lukte gewoon niet. Er was daar niet genoeg tijd en ruimte voor om creatief te zijn en voldoende aandacht te schenken aan de mensen. Alles ging redelijk ‘standaard’, persoonlijke inbreng was lastig. Soms lukte dat wel en daar werd ik dan ook heel blij van. Maar ‘soms’ gaf mij niet genoeg voldoening en daardoor werd ik steeds ongelukkiger. Tijd dus voor Infinity Uitvaartzorg, om het te gaan doen zoals het voor mij écht goed zou voelen en dat doet het nu ook! En ik merk aan alle reacties van de nabestaanden na de uitvaart dat zij dit ook zo ervaren.

Maar hoe kan ik duidelijk maken waarom men dus zou kiezen voor een kleine onderneming zoals Infinity Uitvaartzorg? Even een vergelijking… als je in een restaurant goed hebt gegeten, maar de bediening was traag, gaf te weinig aandacht, was correct maar niet oprecht betrokken en aan het eind van de rit kreeg je ook nog eens een pittige rekening gepresenteerd, dan ga je daar toch niet nog een keertje heen? En als je het van tevoren geweten had, dan was je er toch zéker niet heen gegaan?

Maar goed, wat betreft uitvaartverzorging, weet men veelal niet beter. Het is meestal een eerste keer (gelukkig) dat iemand met het verzorgen van een uitvaart te maken krijgt en dus geen ervaring heeft en ook geen vergelijking kan maken. Dan is het fijn als er iemand in je omgeving is die uit ervaring een goede en warme uitvaartverzorger kan aanbevelen. Er is namelijk wel degelijk een wezenlijk verschil tussen ‘netjes geregeld’ en ‘warm en liefdevol verzorgd’. Dat laatste is wat ik wil en kán zijn en doen.

Kortom, in 2016 terugblikkend naar de afgelopen jaren als uitvaartverzorger van Infinity Uitvaartzorg: Het was warm en liefdevol en heeft me ongelofelijk veel voldoening gegeven!

∞

Ik kan nu oprecht zeggen: Heel anders | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Het is voor mij als uitvaartondernemer best lastig om tot uitdrukking te brengen waarom ik onderscheidend ben ten opzichte van andere uitvaartondernemers. Iedere ondernemer roept zo’n beetje hetzelfde over zijn bedrijf. Men benoemt persoonlijke benadering, stijlvol, respect, vertrouwen, kwaliteit etc. Uiteraard zijn dit waarden die u mag verwachten van een uitvaartondernemer, maar dat maakt je nog niet onderscheidend.

Er zijn ook vele ondernemers die het “trucje” wel kennen en weten hoe je de zaken moet organiseren, welke vragen je moet stellen en hoe je een uitvaart moet begeleiden. Wees alert op antwoorden als “dat is niet gebruikelijk” of “wij doen dit altijd zus of zo”. De uitvaart zal dan ongetwijfeld keurig geregeld zijn, maar voelt niet altijd even betrokken en persoonlijk. Er bestaan keurmerken in de uitvaartzorg die allerlei protocollen opstellen waar je als ondernemer aan moet voldoen, allerlei formulieren die je moet gebruiken, de manier waarop je een ‘dossier’ moet bijhouden etc. Dan weet je nog steeds niet of je een persoonlijke uitvaartverzorger bent.

Wat een belangrijke maatstaf is, is wat nabestaanden terugkoppelen na de uitvaart, hoe zij alles ervaren hebben. Naar mijn beleving is dit de beste manier om te weten of je je werk goed doet en of je bijvoorbeeld een keurmerk verdient. Nu is er een nieuw keurmerk opgericht, Keurmerk Persoonlijke Uitvaart. De beoordeling wordt gedaan door de nabestaanden voor wie de uitvaartondernemer een uitvaart heeft mogen verzorgen. De beoordeling van nabestaanden is dus bepalend of de uitvaartondernemer het keurmerk mag blijven voeren.

Ondanks al die keurmerken, kun je je nog steeds afvragen, hoe weet ik dan of de uitvaart echt persoonlijk zal worden? Ik kan het nog steeds niet goed verwoorden, maar gelukkig de nabestaanden wel. Hier een greep uit hun persoonlijke reacties:

‘…perfect afgestemd op en grensverleggend meegedaan bij een eigenzinnige familie zoals wij’
‘…in alles heeft Monique onze verwachtingen overtroffen…’
‘…de klik tussen ons is er voortdurend geweest…’
‘…je begreep heel goed onze unieke situatie…’
‘…het juiste gevoel, emotie en jouw subtiele sturing hebben bijgedragen tot een alom gedragen bewondering…’
‘…geweldig hoe Monique ons heeft bijgestaan, niets was te veel gevraagd…’

Ondanks dat ik nu ook het Keurmerk Persoonlijke Uitvaart mag dragen, hecht ik nog steeds het meeste waarde aan het ongelofelijk warme gevoel, welke ik overhoud aan persoonlijke reacties als bovenstaande…

Monique

Read More