Regelmatig word ik benaderd door mensen die gehoord hebben dat ze niet lang meer te leven hebben.

Zij willen graag dat ik op bezoek kom, om hen te informeren en te praten over hun toekomstige uitvaart. Dit is een spannend en emotioneel moment, voor de persoon zelf, maar ook voor de naasten. Gaandeweg komen er soms onderwerpen ter sprake waar nog niet over nagedacht is. Dan komen er spontane antwoorden naar boven die heel verrassend kunnen zijn voor de naasten. Het is meestal geen somber gesprek, maar verhelderend en geruststellend, met een lach en een traan.

Het is ook fijn dat we de tijd kunnen nemen om te kijken of er een goed gevoel tussen ons ontstaat. Ik kan me voorstellen dat het prettig is te weten dat je familie in goede handen is en dat je het vertrouwen krijgt dat de uitvaart zal verlopen zoals je het voor ogen hebt. Aan het einde van zo’n gesprek zie ik iedereen weer ontspannen. Ze geven dan aan dat ze opgelucht zijn en met alle vertrouwen dat stukje los kunnen laten, zodat ze zich kunnen richten op elkaar en de komende periode.

Soms kan het best moeilijk zijn om met familie of vrienden in gesprek te komen. Wat een fijn hulpmiddel kan zijn, zijn de zogeheten zonnekaartjes. Ze bieden een opening om herinneringen met elkaar op te halen en vragen te stellen. Het is een soort spel met 40 kaartjes waarop allerlei vragen staan zoals “wat zou je nog graag aan mij willen vragen?” of “waar put jij kracht uit? Waardoor voel jij je sterk?”. Je kunt ze alleen gebruiken, maar het is ook fijn om het met familie of vrienden te doen. Het kan je nader tot elkaar brengen. Zelfs kinderen vanaf 6 jaar kunnen hierbij betrokken worden.

Als u met mij zo’n gesprek vooraf wilt, neem dan gerust contact met mij op. Als u er interesse in heeft dan bied ik u, na het gesprek, gratis een set met zonnekaartjes aan.

Monique Kupras – 079 5000 250

∞

Zonnekaartjes | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Midden in de nacht rinkelde de telefoon. Mevrouw was helemaal overstuur, want zij had haar man levenloos op het toilet aangetroffen. Daarna had ze 112 gebeld, de ambulance kwam razendsnel, maar het mocht allemaal niet meer baten.

Ik ben onmiddellijk uit mijn bed gestapt en naar haar toegereden. Ze was uiteraard nog steeds in tranen en in shock en kon maar niet bevatten dat hij was overleden. Het ene moment is er niets aan de hand, hebben ze elkaar een goede nachtrust gewenst en nog een kus gegeven en het andere moment is alles opeens voorbij… Ze zei alsmaar tegen hem, terwijl ze liefdevol over zijn hoofd streek, “hoe kun je nou bij me weggaan?”. Mijn hart brak, ze was zo intens verdrietig!

Op zondagmiddag werd ik gebeld door de echtgenoot van de jonge vrouw (31 jaar) waar ik twee maanden eerder een gesprek mee heb gehad over haar toekomstige uitvaart. Ze wist dat haar ziekte niet meer te genezen was en ze wilde dan ook alles zelf voorbereiden en bepalen, zo ook degene die haar uitvaart zou moeten verzorgen. Helaas belde hij me nu, om te vertellen dat ze keihard haar best had gedaan om zo lang mogelijk bij hem en hun dochtertje te blijven, maar dat ze nu toch was overleden. Samen met haar moeder heb ik haar verzorgd en haar favoriete kleding bij haar aangedaan.

Weer wat dagen later werd ik gebeld door een dochter wiens vader aan zijn laatste beetje toe was. We hadden al een “voorgesprek” gepland die al naar een eerdere datum was verplaatst, maar hij was er toch nóg eerder tussenuit gepiept. De familie heeft thuis afscheid van hem genomen nadat hij verzorgd was en zo hebben we hem uitgeleide gedaan vanuit zijn eigen huis, de plek waar hij wilde sterven.

Nog geen twee dagen daarna rinkelde ‘s avonds de telefoon wederom. Nu was het een zoon wiens vader thuis was overleden. We hebben hem die avond met elkaar verzorgd, wat de familieleden ook veel troost heeft gegeven. Desalniettemin was het hartverscheurend te zien hoe ontzettend verdrietig zijn vrouw en kinderen waren toen de rouwauto de straat uitreed.

Alle vier de uitvaarten waren heel verschillend. Van 15 tot 200 personen die de uitvaart bijwoonden, verschillende leeftijden van de overledenen, andere gezinssamenstellingen enzovoort, maar allemaal waren ze zó liefdevol, zó passend bij de persoon en zó bijzonder. Ze hebben me allemaal diep geraakt en het voelde voor mij zo samen met de betrokken families heel intens en vertrouwd.

Het waren indrukwekkende, emotionele weken, maar ik kijk er met een warm gevoel op terug. Na alle liefdevolle handdrukken en dikke knuffels die ik van de achtergebleven familieleden mocht ontvangen realiseer ik me weer wat een mooi en dankbaar “werk” ik heb…

∞

Emotionele weken | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Een “persoonlijke uitvaart” is best een vaag begrip. Wat bedoelt men daar nu precies mee?

Ik denk zelf dat een uitvaart persoonlijk is, als je de persoon om wie het gaat er in kunt herkennen. Alles moet kloppen en passen bij de overledene en bij de nabestaanden. Het zit ’m niet altijd in het grote, maar vaak juist in het kleine. Het kan een muziekstuk zijn die de herinneringen aan de overledene naar boven haalt of het aansteken van een kaarsje bij de foto. Ik wil graag een aantal recente voorbeelden met u delen, die niet “standaard” zijn, maar wel “persoonlijk”;

Samen met de familie waren we de uitvaart aan het vormgeven van een man die een autoliefhebber was, maar dan wel van auto’s van Engelse origine. Hij verzamelde ze, haalde ze uit elkaar, zette ze weer in elkaar en reed er ook graag in. Op de voorkant van zijn rouwkaart hebben we dan ook één van zijn favoriete auto’s geplaatst, zodat iedereen hem daar in kon herkennen. De standaard rouwauto paste ook niet echt bij deze man en daarom werd er gekozen voor een klassieke Engelse Daimler (zie foto). Toen de auto het terrein van de familie kwam oprijden, werd er dan ook enthousiast gereageerd en bevestigend naar elkaar geknikt, dat dit helemaal passend was.

Bij de uitvaart van een 97-jarige vrouw werd er een door haar zelf gehaakt kleed neergelegd bij de kist. Toen haar eerste achterkleinkinderen geboren werden werd het voor haar een ‘traditie’ om een babydekentje voor hen te haken. Heel herkenbaar en persoonlijk dus voor de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

De echtgenoot van een echtpaar op leeftijd overleed in zijn eigen huis. Bij dit huis hoorde een schitterende tuin, waar hij jarenlang vele uren in gewerkt en van genoten had.

Het idee ontstond om van de planten, struiken, bloemetjes, besjes en dergelijke uit zijn eigen tuin een kleine imitatie te maken en deze als “bloemstuk” bij de kist te plaatsen (het was winter, een uitdaging dus). Alle familie, vrienden en buren kenden deze tuin en dus zou dit een mooie blijk van herkenning zijn.

De bloemist (Raymond Nieuwenburg) heeft de boodschap goed begrepen en er een prachtig, persoonlijk en herkenbaar geheel van gemaakt.

Als uitvaartverzorger kan ik bijdragen aan het creëren van een persoonlijke uitvaart door met oprechte, onverdeelde aandacht te luisteren naar de wensen en de verhalen van de betrokkenen. Zodoende kan ik ideeën aanreiken en de gelegenheid bieden voor bijzondere wensen om het geleefde leven tot uitdrukking te laten komen.

 

 

∞

Wat maakt een uitvaart echt persoonlijk? | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Ik krijg regelmatig de vraag of ik mijn tranen kan bedwingen bij een uitvaart en of ik een ‘knop kan omzetten’. Natuurlijk kan ik geen knop omzetten en ook ben ik niet ‘hard of ongevoelig’. Ik word nog altijd, elke keer weer, geraakt door de emotionele reacties van nabestaanden, de ene keer wat heftiger dan de andere keer.

Omdat ik moet zorgen dat alles vlekkeloos verloopt, precies zoals we met elkaar besproken hebben, is er meestal geen ruimte voor mijn eigen emoties en komen deze er op andere momenten pas uit.

Zo was ik bijvoorbeeld, stilletjes achterin, bij de uitvaart van een kennis, maar dan als ‘belangstellende’ in de aula en op dat moment kon ik mijn tranen niet meer bedwingen en ik kon er ook niet meer mee ophouden. Het leek wel of alles van de afgelopen maanden eruit moest en dat luchtte ontzettend op. Eindelijk was er ruimte voor mijn emoties.

Bij het In Memoriam die ik georganiseerd had in 2014 las ik een prachtig gedicht voor, ‘een emmer vol tranen’. Nadat ik het gedicht voorgedragen had keek ik, voor het weglopen bij het spreekgestoelte, nog even achterom naar het scherm waar de foto’s van de overledenen voorbijkwamen die we die avond herdachten met elkaar. En daar kwam, een volkomen ongepland moment, de foto van mijn overleden vader (2013) voorbij. Daar was het dus ook onmogelijk mijn emoties binnen te houden.

Vorig jaar was ik donateur voor Wereldlichtjesdag en zodoende was ik die avond ook aanwezig bij de herinneringsdienst voor overleden kinderen die werd gehouden. Ook daar overviel het mij, de muziek, de mooie woorden en de warme en intieme sfeer, waardoor ik mijn tranen gewoon heb kunnen laten lopen.

En dan de keer dat ik een moeder naar de rouwkamer begeleidde waar haar dochter van 35 jaar oud lag opgebaard. Het was een volkomen onverwacht overlijden en toen zij haar dochter zag liggen in de kist kwam er vanuit haar diepste binnenste een steeds harder klinkende noodkreet met daarna een onbedaarlijke huilbui. Ze was daar samen met haar vriendin, dus ik heb me echt even terug moeten trekken en mijn opborrelende tranen moeten laten gaan. Dan kun je echt geen ‘knop omzetten’.

Helaas (voor mij) ben ik een ‘open boek’ en kun je zo aan mijn gezicht zien of iets me raakt of niet. Gelukkig vinden de meeste mensen het juist prettig te zien dat het me raakt en dat ik geen ‘kouwe kikker’ ben.
Eigenlijk gaat het altijd goed, ik ben er tenslotte voor de nabestaanden. Ik kan de pijn en het verdriet niet bij ze wegnemen, maar ik kan het wel proberen te verzachten door er voor ze te zijn en te zorgen voor een liefdevol afscheid.

∞

Mijn tranen als uitvaartverzorger | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Er zijn best wat dingen die je kunt doen om een uitvaart persoonlijk te maken en er zijn ook dingen die je beter niet kunt doen. Laat ik beginnen met een voorbeeld van wat je beter niet kunt doen.

Ik was uitgekozen om de uitvaart van A. te verzorgen, alleen wilde de echtgenote zelf de kaarten regelen. Via een vriendin hadden ze een website gevonden waar je zelf een ontwerp kon maken en alles zelf kon indelen. Je hoefde daarna alleen maar een adressenlijst te sturen en zij zouden zorgen voor de verzending.

Ik wilde toch wel graag het ontwerp zien en ook controleren of het tekstueel allemaal wel klopte. In overleg met de echtgenote hebben we flink wat aanpassingen gedaan qua tekst en qua lay-out, iets waar de website je niet bij helpt of iets voor je controleert.

Helaas ging dit goedbedoelde initiatief van de vriendin faliekant fout, want blijkbaar drukten ze geen kaarten meer op vrijdagmiddag en daarna pas weer op maandag. Dit terwijl de uitvaart al op dinsdag zou plaatsvinden. Halsoverkop moest er dus via allerlei andere kanalen gecommuniceerd worden, want de kaarten zouden nu op z’n vroegst pas dinsdag aankomen.

De familie had ook een kaart naar mij laten sturen en tot mijn grote schrik zag ik dat er zelfs geen rouwzegel gebruikt was en dat mijn adres op de achterkant van het kaartje gedrukt was, zodat je dit door het venstertje van de envelop kon zien. En dan ook nog op de envelop en op het kaartje reclame van het bedrijf die het kaartje gedrukt had. Geen goed idee dus om dit zelf te doen als de expertise niet voldoende is en er geen goede ervaring is met zo’n bedrijf voor zoiets delicaats als een rouwkaart.

Maar er zijn gelukkig ook dingen die je wel kunt doen. Er was bijvoorbeeld op een keer een timmerman overleden. Zijn zoon was in zijn voetsporen getreden en daarom stelde ik hem voor dat het misschien wel mooi zou kunnen zijn als hij een kist voor zijn vader zou maken. Zijn eerste reactie was heel emotioneel en hij gaf aan dit misschien niet aan te kunnen en er een nachtje over te willen slapen. Ik gaf hem alvast een boekje mee met allerlei modellen kisten met de maten en voorwaarden waar de kist aan zou moeten voldoen.

De volgende dag vertelde hij me dat hij er van wakker had gelegen, maar vol overtuiging de kist wilde gaan maken. Hij ging aan de slag en het resultaat mocht er zijn, een prachtige kist voor zijn vader.

Deze meneer had ook een creatieve dochter, die heel goed was in bloemschikken en dus was het bijna logisch dat ik ook haar stimuleerde om zelf het bloemstuk voor op de kist te maken. Zij vond het inderdaad een daad uit liefde om dit voor haar vader te kunnen doen.

Buiten zijn gezin was hij gezegend met een hele warme familie en zodoende hebben een aantal familieleden hem zelf naar zijn laatste rustplaats begeleid. Dit alles bij elkaar was een prachtig geheel en een enorme troost voor de familie.

En zo probeer ik altijd, samen met de nabestaanden, te ontdekken wat bij de overledene én de nabestaanden past om de uitvaart ‘nét even anders’ te laten zijn …

∞

Nét even anders | Infinity Uitvaartzorg

 

Read More