Midden in de nacht rinkelde de telefoon. Mevrouw was helemaal overstuur, want zij had haar man levenloos op het toilet aangetroffen. Daarna had ze 112 gebeld, de ambulance kwam razendsnel, maar het mocht allemaal niet meer baten.

Ik ben onmiddellijk uit mijn bed gestapt en naar haar toegereden. Ze was uiteraard nog steeds in tranen en in shock en kon maar niet bevatten dat hij was overleden. Het ene moment is er niets aan de hand, hebben ze elkaar een goede nachtrust gewenst en nog een kus gegeven en het andere moment is alles opeens voorbij… Ze zei alsmaar tegen hem, terwijl ze liefdevol over zijn hoofd streek, “hoe kun je nou bij me weggaan?”. Mijn hart brak, ze was zo intens verdrietig!

Op zondagmiddag werd ik gebeld door de echtgenoot van de jonge vrouw (31 jaar) waar ik twee maanden eerder een gesprek mee heb gehad over haar toekomstige uitvaart. Ze wist dat haar ziekte niet meer te genezen was en ze wilde dan ook alles zelf voorbereiden en bepalen, zo ook degene die haar uitvaart zou moeten verzorgen. Helaas belde hij me nu, om te vertellen dat ze keihard haar best had gedaan om zo lang mogelijk bij hem en hun dochtertje te blijven, maar dat ze nu toch was overleden. Samen met haar moeder heb ik haar verzorgd en haar favoriete kleding bij haar aangedaan.

Weer wat dagen later werd ik gebeld door een dochter wiens vader aan zijn laatste beetje toe was. We hadden al een “voorgesprek” gepland die al naar een eerdere datum was verplaatst, maar hij was er toch nóg eerder tussenuit gepiept. De familie heeft thuis afscheid van hem genomen nadat hij verzorgd was en zo hebben we hem uitgeleide gedaan vanuit zijn eigen huis, de plek waar hij wilde sterven.

Nog geen twee dagen daarna rinkelde ‘s avonds de telefoon wederom. Nu was het een zoon wiens vader thuis was overleden. We hebben hem die avond met elkaar verzorgd, wat de familieleden ook veel troost heeft gegeven. Desalniettemin was het hartverscheurend te zien hoe ontzettend verdrietig zijn vrouw en kinderen waren toen de rouwauto de straat uitreed.

Alle vier de uitvaarten waren heel verschillend. Van 15 tot 200 personen die de uitvaart bijwoonden, verschillende leeftijden van de overledenen, andere gezinssamenstellingen enzovoort, maar allemaal waren ze zó liefdevol, zó passend bij de persoon en zó bijzonder. Ze hebben me allemaal diep geraakt en het voelde voor mij zo samen met de betrokken families heel intens en vertrouwd.

Het waren indrukwekkende, emotionele weken, maar ik kijk er met een warm gevoel op terug. Na alle liefdevolle handdrukken en dikke knuffels die ik van de achtergebleven familieleden mocht ontvangen realiseer ik me weer wat een mooi en dankbaar “werk” ik heb…

∞

Emotionele weken | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Het komt weleens voor dat ik met meerdere kinderen aan tafel zit om de uitvaart te bespreken. Zo was onlangs een moeder overleden, die negen kinderen op de wereld had gezet. Ondanks haar hoge leeftijd (97 jaar) leefden al haar kinderen nog, wat ook best redelijk uniek is. Het was dus best spannend om met alle negen kinderen, met aanhang, te gaan bespreken hoe de uitvaart invulling te geven.

Het bleek allemaal heel erg mee te vallen. De familieleden maakten veel grapjes naar elkaar, deden quasi streng tegen elkaar, maar zaten daar als een eenheid aan tafel. Zij waren zelf verbaasd over de snelheid waarmee ze alles in grote lijnen met elkaar en met mij besproken hadden. Zij hadden een prachtige band met elkaar en natuurlijk schepte het overlijden van hun moeder een gevoel van saamhorigheid.

Ieder kind heeft zijn aandeel gehad tijdens de uitvaart, maar ook de 15 kleinkinderen en 23 achterkleinkinderen. De kleinkinderen hebben hun herinneringen op papier gezet en voorgedragen en de achterkleinkinderen hebben samen 38 kaarsjes aangestoken (15+23). De oudste zoon heeft met input van de andere kinderen het levensverhaal van hun moeder voorgedragen, een indrukwekkend verhaal over een bijzondere vrouw.

Er werden tijdens de muziek foto’s getoond uit een ver verleden tot aan het heden en het beeld was zo compleet. Mochten er mensen zijn geweest die haar niet persoonlijk hebben gekend, dan hadden ze nu een goed beeld van het leven van deze vrouw.

Het maakt niet uit hoe oud iemand is, zoals in dit geval, want gemist worden, dat zal ze zeker! Maar het afscheid nemen zoals zij met elkaar gedaan hebben, verzacht het wel en maakt het draaglijker.

∞

Saamhorigheid rondom de uitvaart | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist …

Net als vorig jaar zal Infinity Uitvaartzorg Wereldlichtjesdag Zoetermeer sponseren. Op deze dag, 11 december 2016, worden alle overleden kinderen wereldwijd herdacht, zo ook in Zoetermeer. Er wordt een stille tocht en een liefdevolle bijeenkomst georganiseerd door een aantal vrijwilligers. Dankzij hun enorme inzet kan dit worden gerealiseerd. Maar er zijn meer sponsors nodig. Het zou toch mooi zijn als u en velen met u kunnen bijdragen aan deze bijzondere herdenkingsdag door een (kleine of grote) donatie te doen?
Als u iets wilt geven, dan kunt u uw bijdrage storten op rekeningnummer NL27 RBRB 0943 4861 49 t.n.v. Stichting Wereldlichtjesdag Zoetermeer of persoonlijk een bijdrage doen in het donatiepotje dat bij Anita in De Troostkamer staat. Voor het programma en verdere uitleg kunt u terecht op www.wereldlichtjesdagzoetermeer.nl

En wat ook kan, is er gewoon ‘zijn’ voor iemand met zo’n groot verdriet. Het volgende gedicht welke ik tegenkwam sluit hier mooi bij aan …

Niets kan ik
als ik woorden vond
dan zou ik ze spreken
om recht te doen 
aan onnoemelijke pijn

als ik gebaren kende
dan zou ik ze tonen
om onwaar te maken
wat niet zou mogen zijn

als mijn handen konden
dan zou ik dragen
het hart
van de moeder die haar kind zag gaan

als mijn hart zou spreken
dan fluisterde ik het
niets kan ik

alleen even 
met liefde naast je staan

∞

Wereldlichtjesdag-zoetermeer-2016 | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Het jaar 2013 is het geboortejaar van Infinity Uitvaartzorg. Tijd om eens terug te blikken op de afgelopen periode. Wat is er veranderd sinds die tijd? Hoe ben ik nu als uitvaartverzorger binnen mijn eigen onderneming ten opzichte van als uitvaartverzorger binnen de grote onderneming? Ik kan nu oprecht zeggen: ‘Héél anders!’.

In het begin moest ik nog een beetje mijn weg zien te vinden, eigen keuzes leren maken. Eenvoudige beslissingen als ‘welke kleding trek ik aan’, ‘wat als er iemand ’s nachts overlijdt, ga ik er dan heen’. Bij de grote onderneming moest ik strak in driedelig pak en ’s nachts hoefde ik er niet uit, want dat werd allemaal door een telefooncentrale geregeld.

Gaandeweg ben ik meer naar mijn eigen gevoel gaan luisteren en deed ik niets meer zoals het ‘hoort’ of volgens protocollen. Ik luister goed naar de nabestaanden, informeer met gepaste nieuwsgierigheid naar hun gevoel, hun beleving en probeer zo te ontdekken wat ze écht nodig hebben. Lees soms ook tussen de regels door en ben vrijwel dagelijks met ze in contact. Ideeën over de invulling van het afscheid komen gaandeweg de week die we samen beleven aan beide kanten. Zodoende wordt het een afscheid waar de nabestaanden en ook ik met een heel goed gevoel naar kunnen terugkijken.

Was dat dan niet zo bij de grote onderneming? Nee, niet zoals ik het nu ervaar. Natuurlijk kon ik destijds alles netjes regelen, maar binnen de onderneming kon ik met de beste wil van de wereld de nabestaanden niet helpen op de manier zoals dat ik dat nu doe, dat lukte gewoon niet. Er was daar niet genoeg tijd en ruimte voor om creatief te zijn en voldoende aandacht te schenken aan de mensen. Alles ging redelijk ‘standaard’, persoonlijke inbreng was lastig. Soms lukte dat wel en daar werd ik dan ook heel blij van. Maar ‘soms’ gaf mij niet genoeg voldoening en daardoor werd ik steeds ongelukkiger. Tijd dus voor Infinity Uitvaartzorg, om het te gaan doen zoals het voor mij écht goed zou voelen en dat doet het nu ook! En ik merk aan alle reacties van de nabestaanden na de uitvaart dat zij dit ook zo ervaren.

Maar hoe kan ik duidelijk maken waarom men dus zou kiezen voor een kleine onderneming zoals Infinity Uitvaartzorg? Even een vergelijking… als je in een restaurant goed hebt gegeten, maar de bediening was traag, gaf te weinig aandacht, was correct maar niet oprecht betrokken en aan het eind van de rit kreeg je ook nog eens een pittige rekening gepresenteerd, dan ga je daar toch niet nog een keertje heen? En als je het van tevoren geweten had, dan was je er toch zéker niet heen gegaan?

Maar goed, wat betreft uitvaartverzorging, weet men veelal niet beter. Het is meestal een eerste keer (gelukkig) dat iemand met het verzorgen van een uitvaart te maken krijgt en dus geen ervaring heeft en ook geen vergelijking kan maken. Dan is het fijn als er iemand in je omgeving is die uit ervaring een goede en warme uitvaartverzorger kan aanbevelen. Er is namelijk wel degelijk een wezenlijk verschil tussen ‘netjes geregeld’ en ‘warm en liefdevol verzorgd’. Dat laatste is wat ik wil en kán zijn en doen.

Kortom, in 2016 terugblikkend naar de afgelopen jaren als uitvaartverzorger van Infinity Uitvaartzorg: Het was warm en liefdevol en heeft me ongelofelijk veel voldoening gegeven!

∞

Ik kan nu oprecht zeggen: Heel anders | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Regelmatig ontmoet ik nabestaanden in een hospice, waar hun dierbare op dat moment is overleden. Een hospice is een bewonderenswaardige instelling waar mensen die de prognose hebben gekregen waarschijnlijk niet langer dan 3 maanden te leven hebben, kunnen verblijven om de familieleden te ontzorgen en om samen met de persoon in kwestie een prettige laatste periode te kunnen ervaren.

Als ik later met hen spreek over deze laatste fase in het hospice, dan krijg ik warme, dankbare verhalen te horen. De vrijwilligers die daar werken zijn allemaal heel liefdevol, behulpzaam en zorgzaam. Niets is hen te veel, de bewoners voelen zich helemaal in de watten gelegd door deze mensen. Ook is er meestal een medisch team en zijn er verpleegkundigen aanwezig om te zorgen voor optimale pijnbestrijding en het zo comfortabel mogelijk hebben, zowel lichamelijk als geestelijk. Families kijken dan ook met veel liefde terug naar deze bijzondere fase.

Helaas zijn er een flink aantal hospices sinds vorig jaar in financiële problemen geraakt, dankzij een onbegrijpelijke aanpassing in de financiering. Zelfstandige hospices vallen nu onder de zorgverzekeringswet en niet meer onder de AWBZ. Het komt er op neer dat vanuit de zorgverzekeraar minder vergoeding komt, omdat de verzekeraar alleen betaalt voor de verpleging en persoonlijke verzorging, maar niet voor de overige kosten zoals bijvoorbeeld huishoudelijke zorg.

In de praktijk betekent dit, dat er niet voor iedereen die het nodig heeft, een plekje gegarandeerd kan worden in een hospice. Het budget wat ze ontvangen is vaak niet meer toereikend en het is vorig jaar al voorgekomen dat het hospice al meerdere keren de kosten op zich hebben moeten nemen om een bewoner op te nemen.

Nu blijkt ook nog dat mensen die uit een verpleeghuis komen of met een andere indicatie binnen de wet langdurige zorg, vaak niet de mogelijkheid hebben om in een hospice of zelfs thuis te sterven als zij dat willen.

Hoe is het toch mogelijk, dat deze mensen niet op een menswaardige en liefdevolle manier kunnen sterven op een fijne plek? Iedereen zou toch recht moeten hebben op dezelfde zorg?

Plaatsvervangende schaamte is wat ik hierdoor voel…

 

∞

Nieuws – Plaatsvervangende schaamte | Infinity Uitvaartzorg

Read More