Een “persoonlijke uitvaart” is best een vaag begrip. Wat bedoelt men daar nu precies mee?

Ik denk zelf dat een uitvaart persoonlijk is, als je de persoon om wie het gaat er in kunt herkennen. Alles moet kloppen en passen bij de overledene en bij de nabestaanden. Het zit ’m niet altijd in het grote, maar vaak juist in het kleine. Het kan een muziekstuk zijn die de herinneringen aan de overledene naar boven haalt of het aansteken van een kaarsje bij de foto. Ik wil graag een aantal recente voorbeelden met u delen, die niet “standaard” zijn, maar wel “persoonlijk”;

Samen met de familie waren we de uitvaart aan het vormgeven van een man die een autoliefhebber was, maar dan wel van auto’s van Engelse origine. Hij verzamelde ze, haalde ze uit elkaar, zette ze weer in elkaar en reed er ook graag in. Op de voorkant van zijn rouwkaart hebben we dan ook één van zijn favoriete auto’s geplaatst, zodat iedereen hem daar in kon herkennen. De standaard rouwauto paste ook niet echt bij deze man en daarom werd er gekozen voor een klassieke Engelse Daimler (zie foto). Toen de auto het terrein van de familie kwam oprijden, werd er dan ook enthousiast gereageerd en bevestigend naar elkaar geknikt, dat dit helemaal passend was.

Bij de uitvaart van een 97-jarige vrouw werd er een door haar zelf gehaakt kleed neergelegd bij de kist. Toen haar eerste achterkleinkinderen geboren werden werd het voor haar een ‘traditie’ om een babydekentje voor hen te haken. Heel herkenbaar en persoonlijk dus voor de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

De echtgenoot van een echtpaar op leeftijd overleed in zijn eigen huis. Bij dit huis hoorde een schitterende tuin, waar hij jarenlang vele uren in gewerkt en van genoten had.

Het idee ontstond om van de planten, struiken, bloemetjes, besjes en dergelijke uit zijn eigen tuin een kleine imitatie te maken en deze als “bloemstuk” bij de kist te plaatsen (het was winter, een uitdaging dus). Alle familie, vrienden en buren kenden deze tuin en dus zou dit een mooie blijk van herkenning zijn.

De bloemist (Raymond Nieuwenburg) heeft de boodschap goed begrepen en er een prachtig, persoonlijk en herkenbaar geheel van gemaakt.

Als uitvaartverzorger kan ik bijdragen aan het creëren van een persoonlijke uitvaart door met oprechte, onverdeelde aandacht te luisteren naar de wensen en de verhalen van de betrokkenen. Zodoende kan ik ideeën aanreiken en de gelegenheid bieden voor bijzondere wensen om het geleefde leven tot uitdrukking te laten komen.

 

 

∞

Wat maakt een uitvaart echt persoonlijk? | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Ik krijg regelmatig de vraag of ik mijn tranen kan bedwingen bij een uitvaart en of ik een ‘knop kan omzetten’. Natuurlijk kan ik geen knop omzetten en ook ben ik niet ‘hard of ongevoelig’. Ik word nog altijd, elke keer weer, geraakt door de emotionele reacties van nabestaanden, de ene keer wat heftiger dan de andere keer.

Omdat ik moet zorgen dat alles vlekkeloos verloopt, precies zoals we met elkaar besproken hebben, is er meestal geen ruimte voor mijn eigen emoties en komen deze er op andere momenten pas uit.

Zo was ik bijvoorbeeld, stilletjes achterin, bij de uitvaart van een kennis, maar dan als ‘belangstellende’ in de aula en op dat moment kon ik mijn tranen niet meer bedwingen en ik kon er ook niet meer mee ophouden. Het leek wel of alles van de afgelopen maanden eruit moest en dat luchtte ontzettend op. Eindelijk was er ruimte voor mijn emoties.

Bij het In Memoriam die ik georganiseerd had in 2014 las ik een prachtig gedicht voor, ‘een emmer vol tranen’. Nadat ik het gedicht voorgedragen had keek ik, voor het weglopen bij het spreekgestoelte, nog even achterom naar het scherm waar de foto’s van de overledenen voorbijkwamen die we die avond herdachten met elkaar. En daar kwam, een volkomen ongepland moment, de foto van mijn overleden vader (2013) voorbij. Daar was het dus ook onmogelijk mijn emoties binnen te houden.

Vorig jaar was ik donateur voor Wereldlichtjesdag en zodoende was ik die avond ook aanwezig bij de herinneringsdienst voor overleden kinderen die werd gehouden. Ook daar overviel het mij, de muziek, de mooie woorden en de warme en intieme sfeer, waardoor ik mijn tranen gewoon heb kunnen laten lopen.

En dan de keer dat ik een moeder naar de rouwkamer begeleidde waar haar dochter van 35 jaar oud lag opgebaard. Het was een volkomen onverwacht overlijden en toen zij haar dochter zag liggen in de kist kwam er vanuit haar diepste binnenste een steeds harder klinkende noodkreet met daarna een onbedaarlijke huilbui. Ze was daar samen met haar vriendin, dus ik heb me echt even terug moeten trekken en mijn opborrelende tranen moeten laten gaan. Dan kun je echt geen ‘knop omzetten’.

Helaas (voor mij) ben ik een ‘open boek’ en kun je zo aan mijn gezicht zien of iets me raakt of niet. Gelukkig vinden de meeste mensen het juist prettig te zien dat het me raakt en dat ik geen ‘kouwe kikker’ ben.
Eigenlijk gaat het altijd goed, ik ben er tenslotte voor de nabestaanden. Ik kan de pijn en het verdriet niet bij ze wegnemen, maar ik kan het wel proberen te verzachten door er voor ze te zijn en te zorgen voor een liefdevol afscheid.

∞

Mijn tranen als uitvaartverzorger | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Er zijn best wat dingen die je kunt doen om een uitvaart persoonlijk te maken en er zijn ook dingen die je beter niet kunt doen. Laat ik beginnen met een voorbeeld van wat je beter niet kunt doen.

Ik was uitgekozen om de uitvaart van A. te verzorgen, alleen wilde de echtgenote zelf de kaarten regelen. Via een vriendin hadden ze een website gevonden waar je zelf een ontwerp kon maken en alles zelf kon indelen. Je hoefde daarna alleen maar een adressenlijst te sturen en zij zouden zorgen voor de verzending.

Ik wilde toch wel graag het ontwerp zien en ook controleren of het tekstueel allemaal wel klopte. In overleg met de echtgenote hebben we flink wat aanpassingen gedaan qua tekst en qua lay-out, iets waar de website je niet bij helpt of iets voor je controleert.

Helaas ging dit goedbedoelde initiatief van de vriendin faliekant fout, want blijkbaar drukten ze geen kaarten meer op vrijdagmiddag en daarna pas weer op maandag. Dit terwijl de uitvaart al op dinsdag zou plaatsvinden. Halsoverkop moest er dus via allerlei andere kanalen gecommuniceerd worden, want de kaarten zouden nu op z’n vroegst pas dinsdag aankomen.

De familie had ook een kaart naar mij laten sturen en tot mijn grote schrik zag ik dat er zelfs geen rouwzegel gebruikt was en dat mijn adres op de achterkant van het kaartje gedrukt was, zodat je dit door het venstertje van de envelop kon zien. En dan ook nog op de envelop en op het kaartje reclame van het bedrijf die het kaartje gedrukt had. Geen goed idee dus om dit zelf te doen als de expertise niet voldoende is en er geen goede ervaring is met zo’n bedrijf voor zoiets delicaats als een rouwkaart.

Maar er zijn gelukkig ook dingen die je wel kunt doen. Er was bijvoorbeeld op een keer een timmerman overleden. Zijn zoon was in zijn voetsporen getreden en daarom stelde ik hem voor dat het misschien wel mooi zou kunnen zijn als hij een kist voor zijn vader zou maken. Zijn eerste reactie was heel emotioneel en hij gaf aan dit misschien niet aan te kunnen en er een nachtje over te willen slapen. Ik gaf hem alvast een boekje mee met allerlei modellen kisten met de maten en voorwaarden waar de kist aan zou moeten voldoen.

De volgende dag vertelde hij me dat hij er van wakker had gelegen, maar vol overtuiging de kist wilde gaan maken. Hij ging aan de slag en het resultaat mocht er zijn, een prachtige kist voor zijn vader.

Deze meneer had ook een creatieve dochter, die heel goed was in bloemschikken en dus was het bijna logisch dat ik ook haar stimuleerde om zelf het bloemstuk voor op de kist te maken. Zij vond het inderdaad een daad uit liefde om dit voor haar vader te kunnen doen.

Buiten zijn gezin was hij gezegend met een hele warme familie en zodoende hebben een aantal familieleden hem zelf naar zijn laatste rustplaats begeleid. Dit alles bij elkaar was een prachtig geheel en een enorme troost voor de familie.

En zo probeer ik altijd, samen met de nabestaanden, te ontdekken wat bij de overledene én de nabestaanden past om de uitvaart ‘nét even anders’ te laten zijn …

∞

Nét even anders | Infinity Uitvaartzorg

 

Read More

Regelmatig heb ik gesprekken met mensen nog voor dat zij komen te overlijden. Men vindt het vaak geruststellend om hun wensen te hebben uitgesproken en eventueel te hebben vastgelegd.

Zo ook bij deze mevrouw. Het eerste wat ze me vertelde was, dat zij begraven wilde worden en dan wel op de begraafplaats waar haar overleden zoontje ooit begraven was. Haar kindje heeft slechts twee maandjes mogen leven en daar heeft ze ontzettend veel verdriet van gehad. Zo erg zelfs dat zij, ondanks dat het zo’n 50 jaar geleden was, bij haar kindje in de buurt begraven wilde worden. Gek genoeg wist ze niet zeker of het grafje nog wel bestond, maar dat heb ik nog voor haar kunnen uitzoeken. Ondanks dat het een algemeen grafje was, wat normaal gesproken al na 10 jaar ‘geruimd’ mag worden door de gemeente, hebben ze dat niet gedaan en was het plekje nog intact. Het was alleen nog onduidelijk welk plekje het precies was, want het archief was al oud en onduidelijk.

Op een later moment hebben haar kinderen (ze had inmiddels 4 in leven zijnde kinderen) een plek voor hun moeder, zo dicht mogelijk in de buurt van het plekje van haar overleden kindje, uitgezocht, er een foto van gemaakt en nog aan haar kunnen laten zien. Ze was gerustgesteld en niet veel later is ze dan ook rustig ingeslapen.

Toen we uiteindelijk de uitvaart invulling zijn gaan geven hebben we geprobeerd om te achterhalen welk exact plekje van het kindje was en of het misschien mogelijk zou zijn om het kindje op te graven en bij moeder bij te plaatsen. Na veel telefoontjes en onderzoeken werd op de valreep duidelijk welk plekje het was en het bleek ook nog eens een plekje alleen te zijn, zodat er geen probleem zou zijn betreffende het opgraven.

Op de dag van de uitvaart kwamen we aan bij de begraafplaats en heeft een van haar zonen het kleine (wel een nieuw) kistje opgehaald bij het plekje waar hij destijds begraven was en meegedragen voor zijn moeder uit naar hun gezamenlijke nieuwe plek. Het was ontroerend om te zien en mee te maken. Een normale kist met moeder en een heel klein kistje met haar eerstgeborene. Moeder en kind eindelijk weer herenigd…

∞

Moeder en kind herenigd | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Op een avond werd ik gebeld door een dochter met de mededeling dat haar vader was overleden en ze vroeg me of ik zo snel mogelijk kon komen om de uitvaart te bespreken. Nog diezelfde avond belde ik bij ze aan en toen ik binnen kwam werd ik begroet door de echtgenote en een aantal kinderen met hun partners.

De echtgenote nam het woord en vertelde me over het onverwachte overlijden van haar man. Maar daarna vertelde ze me dat zij zelf ernstig ziek was en dat er voor haar euthanasie gepland stond voor de volgende week. Ik was met stomheid geslagen en wist even niet wat ik moest zeggen. Ze sprak verder en vertelde me dat ze haar euthanasie vanwege het plotselinge overlijden van haar man vervroegd had naar de volgende dag. Ze wilde haar uitvaart heel graag tegelijk met die van haar man. Ze keek er heel tevreden bij en ook de kinderen waren het met haar eens, ondanks dat het heel moeilijk voor hen was en zou worden.

Ze wilde nu ook zelf alles regelen. Ze heeft hun kisten uitgezocht, de plek van opbaring, de kleding die ze aan wilde, dat het een crematie zou zijn, zelfs de datum hebben we in haar bijzijn vastgelegd. Wat een dappere vrouw en wat een dappere kinderen! Aan het einde van het gesprek pakte ze mijn handen beet en hield ze nog even vast. Ze keek me aan met een blik van vertrouwen en ik glimlachte naar haar. Meer was niet nodig, we begrepen elkaar.

Het was een vreemde gewaarwording om haar en haar man de volgende dag naast elkaar in hun kisten te zien. Maar ook zo ontzettend mooi dat zij hun hele leven samen zijn geweest tot aan het allerlaatste moment.

Indrukwekkend was het, hun beide namen op één rouwkaart, twee rouwauto’s achter elkaar en twee kisten in de aula van het crematorium. Geruststellend was het, te weten dat het haar wens was en dat de kinderen het er mee eens waren. En ook de dankbare knuffels die ik na de uitvaart van de kinderen mocht ontvangen gaven mij een ontzettend warm gevoel van binnen. We deelden de gedachte met elkaar dat hun ouders voor altijd met elkaar verbonden zullen zijn.

∞

Verbinding | Infinity Uitvaartzorg

Read More

Mensen grappen vaak tegen mij “ jij hebt altijd werk, want er gaat altijd wel iemand dood”.

Het eerste deel, dat ik daardoor altijd werk heb, is natuurlijk niet waar, want de nabestaanden moeten mij wel eerst weten te vinden. Er zijn meerdere uitvaartondernemers en ook het idee dat je persé het nummer moet bellen dat op de uitvaartpolis staat, zorgt er voor dat men een andere richting opgestuurd wordt, wat vaak helemaal niet nodig is. Er is (bijna) altijd een keus, maar dat weet men meestal niet.

De beste reclame is dan ook de mond-tot-mondreclame. De mensen die mij graag aanbevelen, zijn degenen die al eens met mij te maken hebben gehad in de vorm van het samen regelen van een uitvaart of het bijwonen van een uitvaart. In dit geval zullen zij mij onvoorwaardelijk aanbevelen bij anderen. Ik noem ze dan ook ‘mijn ambassadeurs’.

Het tweede deel, dat er altijd wel iemand dood gaat, is helaas wél waar. En natuurlijk vind ik dat ook vreselijk, want ik weet hoe moeilijk dit is. Maar ik weet ook dat het iets onvermijdelijks is en voel me dan ook een gezegend iemand dat ik mensen kan bijstaan in zo’n moeilijke fase en dat ik er voor kan zorgen dat zij op dat laatste stukje in ieder geval, met een goed gevoel kunnen terugkijken.

Ik maak ook wel reclame op andere manieren, zoals een artikel in een tijdschrift, folders rond laten gaan, af en toe eens een artikel in de krant of een interview op de radio en natuurlijk ben ik ook nog steeds trots op mijn website en mijn Facebookpagina. Als er iemand rechtstreeks via de website de keus op mij heeft laten vallen, geven ze mij vaak terug dat “de website ze aansprak” en “de referenties zo mooi waren”. Het opmerkelijke is, dat ik van deze mensen vaak ook prachtige referenties mag ontvangen (de referenties plaats ik overigens altijd pas nadat de schrijver ervan toestemming heeft gegeven).

Mond-tot-mondreclame is veruit het best werkend, want men hoort graag van een ander of het écht wel goed is en of het écht wel betrouwbaar is. Het is zelfs zó krachtig dat er mensen bij mij terecht zijn gekomen, omdat de caissière van de supermarkt mij aanbevolen had. Zo simpel kan het soms zijn …

∞

Mond-tot-mond | Infinity Uitvaartzorg

Read More